Olga Drahonowska- Małkowska

Przeszła wielki szmat swojej drogi życiowej w nieopisanym trudzie, w ciężkich doznaniach osobistych, zawsze słabego zdrowia, dumnie odrzucając pokusy łatwizny, które sprowadziłyby ją z wytkniętego szlaku służby szlachetnym ideałom. Pod tym względem
nie była nigdy stara ani słaba. Pragnęła wykuwać lepszy świat poprzez wychowanie człowieka w miłości, według nakazów Bożych. Sama darzyła miłością ludzi, zwierzęta, kwiaty, i cały majestat stworzonego świata. I to była jej największa, nieprzemijająca uroda. (Zofia Florczak)

MAŁKOWSKA Olga (1888-1979), nauczycielka, harcmistrzyni Rzeczypospolitej, współorganizatorka harcerstwa, członkini Naczelnej Komendy Skautowej we Lwowie (1911), założycielka i kierowniczka szkoły pracy harcerskiej „Cisowy Dworek” w Sromowcach Wyżnych (1925-1939), przewodnicząca Komitetu Harcerskiego w Wielkiej Brytanii (1940-1942), przewodnicząca Tymczasowego Komitetu Harcerskiego (1942-1943), przewodnicząca Komitetu Naczelnego ZHP na czas wojny (1943-1946).

Olga Drahonowska urodziła się 1 września 1888 r. w Krzeszowicach
w spolonizowanej rodzinie czeskiej Karola (zarządcy majątku Potockich) i Zofii z Divischów (zm. 1947). Miała starszą siostrę Wilhelminę (1884-1967, absolwentkę Uniwersytetu Jana Kazimierza, długoletnią nauczycielkę Gimnazjum im. królowej Jadwigi we Lwowie), reszta rodzeństwa zmarła w dzieciństwie. Ok. 1904 r. przeniosła się z rodziną do Kamionki Strumiłowej, a ok. roku 1906 z matką i siostrą do Lwowa. Pobierała nauki prywatnie, zdając egzaminy w szkołach krakowskich. Później studiowała grę na fortepianie
w konserwatorium lwowskim, gdzie w czerwcu 1910 r. uzyskała dyplom. Ukończyła również kurs rzeźby w Szkole Artystyczno-Przemysłowej. W latach 1910-1912 po zdaniu matury jako eksternistka studiowała biologię na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. W czasie studiów wstąpiła do „Sokoła”, gdzie uzyskała uprawnienia instruktorki i nauczycielki gimnastyki i wychowania fizycznego, „Zarzewia”, gdzie ukończyła szkolenie w stopniu porucznika i organizacji abstynenckiej „Eleusis”.

W marcu 1911 r. uczestniczyła w skautowym kursie informacyjnym, na którym Andrzej Małkowskim prezentował książkę R. Baden-Powella Scouting for Boys. Podobnie jak organizatorzy kursu dostrzegła możliwości przystosowania proponowanych w niej idei
i metody do warunków polskich. Przystąpiła do pracy z lwowską młodzieżą żeńską, tworząc pierwszą 23-osobową drużynę, której początkowo 21 V 1911 r. nadano numer III, jako że numery I i II otrzymały drużyny męskie. Dopiero później drużyna ta otrzymała nazwę
I Żeńska Drużyna Skautowa im. Emilii Plater. Praca drużyny obejmowała samokształcenie
i samowychowanie z zastosowaniem metod skautowych. W polskich warunkach idee skautingu zostały wzbogacone o patriotyzm, w tym przygotowanie do walki
o niepodległość. Jednocześnie weszła w skład Komendy Skautowej jako Komendantka Skautek. Jeszcze w tym samym roku była patrolową w „plutonie wakacyjnym” zorganizowanym przez ks. Kazimierza Lutosławskiego z dzieci wczasowiczów, przebywających na wakacjach w Kosowie, a w sierpniu 1912 r. prowadziła również
w Kosowie pierwszy obóz swojej drużyny. W tym czasie zaproponowała dla harcerstwa hasło sokolego zlotu grunwaldzkiego z 1910 r. – „Czuwaj”. Zaadaptowała do wiersza Ignacego Kozielewskiego Marsz skautów melodię robotniczej pieśni rewolucyjnej i napisała refren, tworząc hymn harcerski. Wspólnie z K. Wyrzykowskim, A. Małkowskim
i H. Paliwodzianką opracowała broszurę Polskie skautki. Zarys organizacyjny (Lwów 1913).

Lwowski okres działalności został przerwany z powodu zagrożenia gruźlicą, co było przyczyną jej wyjazdu do Zakopanego. Tam zawarła związek małżeński z Andrzejem Małkowskim. Po poprawie stanu zdrowia założyła II Zakopiańską Drużynę Skautek im. Emilii Plater, którą rozwinęła do liczby 180 dziewcząt. Na przełomie 1913/14 r. w Kuźnicach współorganizowała wraz z mężem kurs drużynowych żeńskich, w którym uczestniczyły m.in. nauczycielki krakowskie, później kolejny kurs drużynowych w Krakowie, a latem zorganizowała obóz stały swojej drużyny na polanie Hurkotne w Tatrach. Po wybuchu pierwszej wojny światowej i wyjeździe męża do Legionów kierowała całym skautingiem zakopiańskim, w skład którego weszli także skauci z rozwiązanego Legionu Wschodniego. Zorganizowała dla nich kwatery oraz pracę, dzięki której mogli się utrzymywać. Równocześnie kierowała skautami zakopiańskimi, którzy przygotowywali szpitale polowe, rozwozili listy i depesze, patrolowali teren w zastępstwie zmobilizowanej policji, pomagali w gospodarstwach rolnych, zbierali fundusze, broń, umundurowanie i ekwipunek
dla Legionów, byli gońcami NKN, rozwozili rannych do szpitali, pomagali w kuchni, pralni
i intendenturze, wykonywali we własnych warsztatach ekwipunek, a na początku wojny obsługiwali także pocztę rowerową na trasie Zakopane-Kraków. Zorganizowała również ochronkę dla osieroconych dzieci, która przetrwałą całą wojnę, oraz tanią jadłodajnię zwaną „Herbaciarnią”.

Po powrocie Małkowskiego do Zakopanego i wykryciu składów broni, gromadzonej przez niego w celu stworzenia Rzeczpospolitej Podhalańskiej, wyjechała wraz z nim najpierw do Wiednia, a później przez Chexbres Village w Szwajcarii do Sabaudii
do Chateau Barby na zaproszenie prof. Wincentego Lutosławskiego. We wrześniu 1915 r. udała się z mężem do Stanów Zjednoczonych na zaproszenie tamtejszej Polonii, wśród której Małkowski organizował drużyny skautowe. Zamieszkała w Chicago, gdzie urodził się jej syn Lutyk. Napisała poświęcony skautkom rozdział do książki Małkowskiego
O wychowanie skautowe, publikowała artykuły na temat skautingu, tłumaczyła jeden
z podręczników angielskich. Z końcem września 1916 r. opuściła USA i z Bordeaux udała się do Lyonu, skąd do Lutosławskich do Sabaudii. W lutym 1917 r. przeniosła się do Genewy
i w końcu do Chexbres Village. Tam pracowała najpierw ciężko fizycznie w ogrodzie,
a następnie od końca 1917 r. jako nauczycielka muzyki i rzeźby w Ecole Nouvelle
oraz dodatkowo jako instruktorka sportów zimowych. Z kolei udała się do Londynu, gdzie
w dzielnicy East End z ramienia Polish Relief Found zorganizowała i prowadziła szkołę
dla dzieci starej polskiej emigracji. Szkoła ta w roku 1918 była bombardowana. W 1918 r. zapadła na ciężką grypę i znalazła się w szpitalu, po czym zgodnie z zaleceniem lekarzy opuściła Londyn. Objęła opiekę nad opuszczonym pałacykiem Krajewskich Fell Court
w Torquay w Devonie, gdzie do końca 1919 r. inwentaryzowała bogate zbiory zapisane przez właściciela Muzeum Narodowemu. Równocześnie od lutego 1919 r. pracowała
w szkołach prowadzonych przez ss. Dominikanki, a obok tego prowadziła dla sióstr kurs
z zakresu historii i literatury polskiej. W szkołach tych założyła drużynę skautek i gromadę wilcząt. Uczyła także w szkole prowadzonej przez National Parents Union. W tym czasie otrzymała wiadomość o śmierci męża w katastrofie morskiej. W 1920 r. uczestniczyła
w I Międzynarodowej Konferencji Instruktorek Skautowych w Oxfordzie, na której wygłosiła szereg odczytów o Polsce. Przyczyniła się też do przyjęcia harcerstwa do Światowego Biura Skautowego.

W listopadzie 1921 r. wróciła do Polski. Nie skorzystała z propozycji hr. Władysława Zamoyskiego, aby osiedlić się w Kórniku, podjęła natomiast pracę w Szkole Gospodarstwa Domowego Zamoyskich w Kuźnicach oraz od 1922 r. w Państwowym Gimnazjum
w Zakopanem, ucząc języków polskiego i angielskiego, historii, muzyki i biologii. Prowadziła także kursy języka polskiego, historii, geografii i literatury
dla przyjeżdżających tam specjalnie Ślązaczek. Od 1922 do 1939 r. była członkinią Naczelnej Rady Harcerskiej. W 1922 r. zapoczątkowała w Kuźnicach szkołę instruktorską,
a w sierpniu zorganizowała obóz kursu instruktorskiego Głównej Kwatery Żeńskiej w Spuszy k. Grodna. W tym samym roku uczestniczyła w II Międzynarodowej Konferencji Instruktorek Skautowych w Cambridge, gdzie poznała Violettę Mason. Przy jej finansowej pomocy przystąpiła w 1924 r. do budowy ośrodka harcerskiego „Cisowego Dworku” w Sromowcach Wyżnych k. Czorsztyna, w budowie a potem wyposażaniu którego brały udział drużyny żeńskie z całej Polski oraz skautki z innych krajów. Przychodziły także dary od czytelników „Children’s Newspaper”, którego Małkowska była stałą korespondentką. Aby urządzić „Cisowy Dworek”, wyjechała na trzy miesiące do Stanów Zjednoczonych, gdzie wygłaszała odczyty i gromadziła środki. 21 VIII 1925 r. odbyło się otwarcie „Dworku”. Była to szkoła pracy harcerskiej dla dzieci niezamożnych i zaniedbanych pod względem zdrowotnym
lub wychowawczym w wieku szkoły powszechnej, z internatem, prowadzona metodą harcerską, wykorzystywana w czasie ferii na kursy, zjazdy i instruktorskie spotkania krajowe oraz międzynarodowe. „Dworek” stanowił też oparcie dla wielu obozów i kursów. Zainicjowano tu i prowadzono zwiady społeczne, mające na celu poznanie warunków życia okolicznej ludności i będące podstawą dyskusji i rozważań. Szkoła była ośrodkiem szerzenia w środowisku kultury i oświaty. Czynne tu było ambulatorium, prowadzono poradnictwo w zakresie gospodarstwa domowego, organizowano rozmaite imprezy artystyczne.

Miała ona status placówki prywatnej podporządkowanej programowo Głównej Kwaterze Żeńskiej ZHP. Kierująca nią „Gaździna” kochała dzieci i młodzież, ale była
w stosunku do nich stanowcza i wymagająca. Dążyła do wyrobienia w wychowankach tych cech charakteru, które powinny były uczynić z nich w przyszłości pełnowartościowych
i użytecznych ludzi. Kładła zwłaszcza nacisk na prawdomówność, samodzielność, pomoc
i opiekę wobec słabszych. Uczyła także dzieci wrażliwości na piękno i umiejętności znajdowania go wokół siebie, prowadząc liczne wycieczki w Tatry i Pieniny, które dobrze znała. Bardzo starannie dobierała personel wychowawczy, nad którym sprawowała troskliwą opiekę. W latach 1926-27 w podobny sposób powstały jeszcze „Orle Gniazdo”
dla chłopców w wieku gimnazjalnym oraz „Dom Ludowy” z pomieszczeniami administracyjnymi, ambulatorium i salą widowiskową, przeznaczony na potrzeby wsi. Budynki te pełniły swoje funkcje do 1934 r., kiedy po katastrofalnej powodzi zostały przeznaczone dla dzieci dotkniętych tą klęską. W roku 1935 uruchomiona została ponownie szkoła. W okresie letnim zaś urządzano kolonie, a w zimie kursy dla dziewcząt ze Spisza, na których uczyły się one gospodarstwa domowego, pielęgnacji niemowląt oraz języka polskiego i historii. Dzieci dworkowe miały także możliwość zwiedzania Polski własnym wagonem kolejowym otrzymanym w darze od prezydenta Ignacego Mościckiego.
W roku 1936 została oddana do użytku „Watra”, służąca jako miejsce zbiórek i imprez harcerskich.

W 1924 r. Małkowska była komendantką I Zlotu Narodowego Harcerek zorganizowanego w lipcu nad Świdrem w Bojanowie k. Warszawy. W tym samym roku przewodniczyła delegacji polskiej na III Międzynarodową Konferencję Instruktorek Skautowych w Foxlease (Anglia). Spędziła wówczas w Anglii kilka miesięcy, wygłaszając odczyty w różnych częściach kraju. W 1927 r. otrzymała honorowy stopień harcmistrzyni Rzeczypospolitej. W tymże roku uczestniczyła jako przedstawicielka Polski w Konferencji Nowego Wychowania w Locarno, w następnym 1928 r. w V Międzynarodowej Konferencji Instruktorek Skautowych w Parad (Węgry) została wybrana w skład nowo powołanego Światowego Komitetu Skautek, a w kolejnym brała udział w Konferencji Światowego Komitetu Skautek w Hadze oraz przewodniczyła delegacji ZHP na Międzynarodowy Zlot Skautowy – Jamboree w Arrow Park k. Bierkenhead (Anglia), gdzie była traktowana jako gość honorowy – założycielka harcerstwa żeńskiego w Polsce. W 1930 r. jako kierowniczka „Cisowego Dworku” była gospodarzem Zjazdu Międzynarodowej Organizacji Pacyfistów oraz uczestniczyła w VI Światowej Konferencji Instruktorek Skautowych w Foxlease,
w następnym zaś z ramienia światowego skautingu żeńskiego została wydelegowana
do Sekcji Opieki nad Dziećmi przy Lidze Narodów w Genewie. W sierpniu 1932 r. przewodniczyła VII Światowej Konferencji Skautek, odbywającej się w szkole instruktorskiej na Buczu, na której ponownie została wybrana w skład Światowego Komitetu Skautek. Przebieg konferencji, sąsiadujące z nią obozy oraz imprezy towarzyszące ukazały uczestniczkom konferencji, wśród których była Naczelna Skautka Świata lady Olave Baden-Powell, wysoki poziom pracy harcerstwa żeńskiego w Polsce.
Na VIII Światowej Konferencji w Adelboden w Szwajcarii w 1934 r. zlecono jej opiekę
i pomoc w zakresie szkolenia dla organizacji skautek Austrii, Czechosłowacji i Rumunii. Małkowska uczestniczyła również w IX Światowej Konferencji Skautek w Szwecji w 1936 r. W tym samym roku prowadziła w „Dworku Cisowym” międzynarodowy obóz szkoleniowy. Należała do najwybitniejszych kierowniczek światowego ruchu skautowego okresu międzywojennego.

Po wybuchu II wojny światowej i ewakuowaniu szkoły Małkowska wyjechała
do Kosowa, do sanatorium Tarnawskich, z którymi ewakuowała się do Rumunii. Stamtąd trafiła do Anglii, gdzie przy pomocy swoich angielskich przyjaciół w styczniu 1940 r. zorganizowała Dom Dziecka i Żołnierza Polskiego w Dartmouth w Devonie. Na skutek intryg Komitet Pomocy Uchodźcom cofnął dotacje dla palcówki, wskutek czego Małkowska musiała zdobywać środki finansowe wygłaszając prelekcje i zbierając datki. Po kapitulacji Francji placówkę ewakuowano do Douglas na wyspie Isle of Man w Szkocji. Dopiero jesienią 1940 r. znalazła ona pomieszczenie również w Szkocji w posiadłości lorda Home’a o nazwie Castelmains, gdzie powstało także schronisko dla przebywających na urlopach harcerzy służących w armii. Dom dziecka stał się oazą polskości, który wspierały różne instytucje oraz angielskie skautki. Redagowano tam pisemko, urządzano występy, dzieci brały udział w popisach, istniały drużyna harcerska i gromada zuchów. Równocześnie od 1940 r. Małkowska była członkinią Doraźnego Światowego Komitetu Pomocy Skautkom oraz przewodniczącą Komitetu Harcerskiego (od 1942 r. Tymczasowego Komitetu Harcerskiego, a w latach 1943-46 r. Komitetu Naczelnego ZHP na czas wojny). W 1941 r. odebrano Małkowskiej kierownictwo szkoły i gimnazjum, uzasadniając decyzję brakiem formalnych kwalifikacji do jego prowadzenia. Do lata 1942 r. kierowała jeszcze domem dziecka,
a następnie przeniosła się do Londynu, podejmując pracę w redakcji wydawnictw Biura Światowego Ruchu Skautowego. Działała także w Girls International Service – organizacji skautek brytyjskich, powołanej dla pomocy dzieciom ze zniszczonych przez wojnę krajów, do której powstania się przyczyniła. W 1948 r. nabyła posiadłość Hawson Court w Devonie, gdzie ponownie zorganizowała Dom Polskiego Dziecka. Był on przeznaczony głównie
dla dzieci bezdomnych i z rozbitych rodzin polskich, latem natomiast przyjmował grupy wakacyjne polskiej młodzieży. Prowadziła go wraz Marią Chmielowską. W latach 1946-47 była członkinią Naczelnictwa ZHP poza granicami kraju. Była także nadal czynna w pracach międzynarodowego ruchu skautowego, uczestnicząc m.in. w światowej konferencji
w Adelboden w 1947 r. i konferencji Komitetu Światowego w Evian-les-Bains we Francji. Kiedy w 1959 r. zorganizowała dla dzieci wycieczkę do Polski, zarzucono jej, że uprawia komunistyczną propagandę.

W 1960 r. zlikwidowała prowadzoną placówkę i w roku następnym wróciła do kraju. Początkowo wraz z zaprzyjaźnioną Marią Chmielowską osiedliła się we Wrocławiu,
a po roku kupiła za pieniądze uzyskane ze sprzedaży parceli w Sromowcach domek góralski w Zakopanem, gdzie od 1964 r. zamieszkała wraz z M. Chmielowską. „Cisowy Dworek”, „Orle Gniazdo”, „Watrę” i teren przekazała władzom oświatowym województwa warszawskiego z przeznaczeniem na ośrodek kolonijny. Od Rady Państwa jako wyraz uznania dla jej wkładu w dzieło wychowania młodzieży polskiej otrzymała rentę specjalną. Początkowo udzielała jeszcze lekcji angielskiego. Prowadziła też obszerną korespondencję ze skautkami i przyjaciółmi z całego świata i przyjmowała licznych gości. Po ukończeniu 80. roku życia zaczęła coraz bardziej zapadać na zdrowiu.

Zmarła 15 stycznia 1979 r. w Zakopanem, 60 lat po śmierci męża. Została pochowana 20 I 1979 r. na nowym cmentarzu w Zakopanem przy ul. Nowotarskiej.
W uroczystości żałobnej wzięli udział wychowankowie „Cisowego Dworku”, górale
z Zakopanego i Sromowiec, harcerze i seniorzy harcerstwa. 15 X 1981 r. jej szczątki zostały przeniesione do nowego grobu przy głównej alei cmentarnej, nad którym stanął granitowy pomnik dłuta art. rzeź. Henryka Burzca, poświęcony pamięci obojga twórców polskiego harcerstwa.

Była odznaczona Krzyżem Oficerskim i Krzyżem Kawalerskim (1928) Orderu Polonia Restituta, Krzyżem Niepodległości, Srebrnym Krzyżem Zasługi (1928), Medalem 10-lecia Odzyskania Niepodległości (1928), Odznaką Wdzięczności Światowej Organizacji Skautek, harcerską odznaką „Wdzięczności” (3 VII 1921), „Honorowym Krzyżem Harcerzy z Czasów Walk o Niepodległość” (24 XII 1938), Odznaką 50-lecia ZHP poza granicami Kraju (1961), angielskim skautowym Brązowym Krzyżem Zasługi (14 XI 1939).

19 VI 1913 r. w Zakopanem zawarła związek małżeński z Andrzejem Małkowskim (1888-1919, założycielem harcerstwa w Polsce). Miała syna Lutyka Andrzeja (1915--1991,
w latach 1943-46 żołnierza 3. Dywizji Strzelców Karpackich II Korpusu, uczestnika bitwy
o Monte Cassino, po wojnie zamieszkałego w Anglii).